Eduard Victor Maier

In 2016 ben ik in contact gekomen met mijn tante Letty. Zij is een dochter van de broer van mijn opa Bech en heeft in de oorlog een paar keer contact gehad met Jørgen. Zij had mijn weblog ontdekt en heeft contact met mij gezocht en een paar weken geleden heb ik haar opgezocht. Zij bleek een enorme hoeveelheid interessante informatie te hebben over Jørgen, waaronder het boekje "Den Vaderlant Ghetrouwe Blijf ick tot in de Doet". Een uitgave van Het Comité "Nationale Gedenkdagen" ter gedachtenis aan de twee op "Offem"gevallen illegale jonge strijders en aangeboden aan de medeburgers van Noordwijk op de officiëelen herdenkingsdag - 3 mei 1947. Het stelde zich daarbij tweeërlei doel voor ogen: In de eerste plaats wil het onze jonge mensen er door aansporen dezelfde trouw en liefde voor vaderland en vrijheid te tonen als de gevallenen deden. Voorts zal het trachten de netto-opbrengst te besteden aan het plaatsen van een eenvoudige gedenksteen op de plaats waar zij hun leven voor de vrijheid opofferden. Het houdt zich overtuigd van Uw aller sympathie en medewerking, waarvoor het hartelijk dank zegt. (Aldus het voorwoord van het genoemde boekje)Naar ik nu constateer komen de beide foto's (van mijn oom en de gedenktekening ) uit dit boekje.Voor het volledige verhaal wil ik graag de tekst uit dit boekje integraal overnemen en hieronder weergeven: Sluiten

Ed Maier werd 20 Mei 1916 te Singaradja (N.O.I.) geboren en woonde gedurende zijn jeugd in Nederlands-Indië. Bij het uitbreken van de oorlog was zijn vader nog resident van Benkoelen (Sumatra). Na de H.B.S. te Medan te hebben doorlopen, kwam Ed in 1937 naar Nederland en nam zijn intrek in Leiden, waar hij Indologie ging studeren, om later - evenals zijn vader Binnenlands Bestuur ambtenaar te kunnen worden.Ed Maiere was één van die actieve, bijzondere menschen, die voor zeer veel zaken belangstelling koesteren en - ondanks hun vele tijdroovende werkzaamheden voor beroep of studie - gelegenheid vinden zich over te geven aan diverse liefhebberijen en daarin uit te blinken. Hij was een goed sportsman en o.a. een amateur-fotograaf, wiens foto's getuigen van een grondig vakmanschap en hoogen artistieken aanleg. Hij studeerde vlot en toen de Leidsche universiteit gesloten werd, stond voor zijn laatste examen.De vrije, uitstekende opvoeding die Ed genoten had, de sfeer van zijn vaders werkzaamheden en zijn eigen studie, hadden hem de waarde leeren kennen van een "recht-door-zee"-levenshouding en hadden hem doordrongen van een diepen eerbied voor de menschelijke rechten. Als jong intellectueel - aanstaand bestuursambtenaar - gaf hij zich rekenschap van zijn verantwoordelijkheid tegenover zijn vaderland voor het behoud van deze rechten en hij was zich bewust van zijn plicht ze te verdedigen. Hij dacht er niet aan zich aan die verantwoordelijkheid te onttrekken. Eerlijk en rechtuit van karakter, stuitte hem de Duitsche methoden en maatregelen tegen de borst. Hij kon het steeds toenemende onrecht, de onderdrukking en de doelbewuste vernietiging van zijn vaderland niet verkroppen. Hij kon niet lijdelijk blijven toezien.Na de overrompeling van Indië door de Japanners ontving hij van zijn ouders geen berichten meer. Ongetwijfeld heeft de verbittering over de Japansche wandaden, waar hij onmachtig was van nabij tegen te strijden, Maier gesterkt in zijn verzet tegen de Duitsche dwingelandij. Vanzelfsprekend gehoorzaamde hij niet aan het Duitsche bevel, na de sluiting van de Leidsche universiteit, zich aan te melden voor arbeid in Duitschland. Met valsche "Ausweise" gewapend vond hij in den beginnen een plaats bij het Roode Kruis te Den Haag, waar hij tot Juni 1944 werkte.In Leiden zocht Maier contact met de ondergrondsche bewegingen. In Februari 1944 werd hij medewerker van het illegale nieuwsblad "de Kroniek" te Leiden. In Juli van dat jaar werd hij opgenomen in een K.P. van den "Raad Van Verzet". Daar ontmoette hij Jørgen Bech.Met grootten moed hebben Maier en Bech - deze twee veelbelovende jongemannen, die met recht tot de besten van Nederlands zonen mogen worden gerekend - voor de K.P. gewerkt. Menige gevaarlijke opdracht werd door hen gezamenlijk uitgevoerd.Hoe verschillend ook opgevoed en hoe verscheiden ook van aard, deze twee flinke jongens moeten elkaar in die spannende dagen goed hebben leeren kennen, elkaar hebben leeren begrijpen en vertrouwen. Beiden hebben zij geweten wat zij riskeerden. Beiden hebben zij hun leven gegeven.Na de bevrijding van ons land is nog het volgende bekend geworden. In September 1944 namen Bech en Maier deel aan een overval op een zwarthandelaren-café te Leiden. Eenige dagen later werden zij op straat herkend door iemand, die hen aanwees aan een paar Duitsche militairen. Een poging tot ontvluchten mislukte. Zij werden gearresteerd en overgebracht naar het landgoed "Offem" te Noordwijk, waar een Duitsche instantie zetelde. Een Noordwijksch illegaal werker, die bericht kreeg van hun verblijf op "Offem", heeft getracht in contact te komen met beide gevangenen wat echter niet gelukte. Wel heeft hij ze gezien. Hij vertelde, dat deze jongens er wel vermoeid, doch vastberaden, uitzagen.Na urenlang onafgebroken verhoor werd Ed Maier op 27 Sept. 1944 en Jørgen Bech een dag later op het landgoed "Offem" gefusilleerd. Een Roomsch-Katholiek geestelijke uit Noordwijk verzocht den Duitschers toestemming om de jongens geestelijken bijstand te mogen verleenen, voordat ze, naar hij al vreesde, gefusilleerd zouden worden, hopende tevens hun naam en woonplaats te vernemen. Met de mededeling, dat geen prijs werd gesteld op geestelijken bijstand, werd dit verzoek botweg geweigerd.Bech en Maier, werden begraven op de plaats, waar zij gefusilleerd waren. Na de bevrijding werd hun stoffelijk overschot overgebracht naar de Algemeene Begraafplaats te Noordwijk, waar zij op het soldaten-kerkhof naast elkaar een laatste rustplaats hebben gevonden.Voor de nabestaanden moet het een grooten troost zijn te weten, dat deze jonge helden op God vertrouwden en bereid waren heen te gaan. Hun hart had den weg egwezen, dien zij hebben ingeslagen. Zij konden niet anders handelen dan zij deden en waren trouw aan hun overtuiging. Zij hebben recht op onzen innigen dank.Dat God hen in genade moge hebben ontvangen. Sluiten