Cornelia Maria Johanna Lepelaers

De gebeurtenissen aan boord van de Japanse torpedoboot Akikaze. Nadat Japan in 1941 tot de oorlog overging werden ook de noordkust van Papua Nieuw-Guinea en de eilanden in de Bismarck-Zee bezet. Alle aanwezige missionarissen en andere vreemdelingen (350 personen) moesten in een enorm kamp nabij Rabaul (op noordpunt eiland New Britain) achter prikkeldraad gezet worden, bewaakt door de Japanners.De torpedoboot de Akikaze arriveerde op dinsdag 16 maart 1943 om 1 uur in de middag bij de plaats Manus op de Admiraliteitseilanden en ging voor de kust voor anker. Aan boord zaten al veel geïnterneerde missionarissen en zusters uit Papua Nieuw Guinea. Wat aan boord gebeurd is, is na de oorlog duidelijk geworden tijdens het proces tegen oorlogsmisdadigers bij de behandeling van deze zaak te Yokohama. Met een landingsvaartuig werden een nieuwe lading missionarissen aan boord gebracht en overgedragen aan de kapitein Sabe. Zij werden allen ondergebracht op de voorplecht van de boot. Om 15.30 uur verliet de torpedoboot de haven en zette koers richting Kavieng op het eiland New Ireland. Daar kwamen ze de volgende morgen om 8.30 uur aan. Vanuit de kust naderde een kleine boot. De kapitein kreeg een verzegelde envelop overhandigd. Verondersteld wordt, dat de brief de opdracht bevatte om de geïnterneerden uit de weg te ruimen. Op woensdag 17 maart te 10.13 uur vertrok de torpedoboot weer en zette koers richting Rabaul. Luitenant Lai, vertelde de opdracht te hebben gekregen van de kapitein om de gevangenen die aan boord waren, te doden. Hij kon er niets aan doen zei hij, het was een bevel van hogerhand. In alle haast werd op het achterdek een houten platform met daarop een soort schavot gebouwd. 2 bij 2 meter, 3,50 meter hoog. Terwijl de snelheid van het schip werd opgevoerd begon de moordpartij. De mannen kwamen eerst aan de beurt, daarna de vrouwen. Men moest zich uitkleden tot op het ondergoed. Dan werd men geblinddoekt. De handen werden bij de polsen vastgebonden aan een haak die aan een kabel bevestigd was. Het slachtoffer werd dan omhooggetrokken en door enkele soldaten doodgeschoten. Men liet het lichaam zakken, maakte het los en wierp het in zee. Drie kinderen werden levend in zee gegooid. De schietpartij begon kort na het middaguur en duurde ongeveer drie uur. Er werden 62 mensen omgebracht. Het schip voer op volle snelheid om zodoende het geluid van het schieten te overstemmen. Na zonsondergang bereikte men Rabaul. De kapitein riep alle officieren en manschappen bij elkaar. Hij betreurde het gebeuren maar het was een bevel van hogerhand en niemand mocht erover praten. De plaats van executie werd gereinigd. Na de eeuwwisseling is er op het eiland nog een standbeeld opgericht, dat de namen draagt van iedereen, die vermoord werd. Sluiten