Steven van Barneveld

Uit het boek "Mijn Ruiters" komt de volgende relaas:Het stormpionierspeloton had al vier man definitief verloren: één gesneuveld, drie afgekeurd. Het was van het grootste belang dat het stormpionierspeloton op sterkte zou blijven. Aanvulling uit Nederland was niet te verwachten, daarom zocht ik binnen het eskadron geschikte mannen om de opengevallen plaatsen te vullen. Bij het verzorgingspeloton waren, nu het eskadron tijdelijk een vaste standplaats had gekregen, vrachtwagenchauffeurs die niet meer zo zwaar waren belast. Uit hen meldden zich enige vrijwilligers voor de gevaarvolle functie van stormpionier. Zij zouden het handwerk al doende leren door met de 'oude' storm-pioniers mee te lopen. Eén van hen was Steven (Stef) van Barneveld, een rustige, plichtsgetrouwe jongen. Maar al bij de eerste actie met zijn nieuwe peloton zou hij sneuvelen. Dit voltrok zich als volgt:Een halfpeloton pantserwagens met een groep stormpioniers had opdracht op 7 fe¬bruari de brigadeaanvoerweg naar Salatiga te patrouilleren. Daarvoor was het peloton in de namiddag van 6 februari naar iKartasoera, in de Westrand van Solo, gereden om daar de nacht bij een militaire post door te brengen en de volgende morgen vroeg op weg te kunnen gaan. Die avond kwam er een noodkreet binnen van een (Indonesische) onder¬nemingswacht bij een tabakfabriek, 10 km ten noorden van iKartasoera, die door de TN1 werd aangevallen. Omdat ons halfpeloton de dichtstbijzijnde mobiele eenheid was, werd besloten die daarheen te sturen. Tijdens de opmars in dichte duisternis over de bochtige weg kreeg ons peloton licht vijandelijk vuur dat door de pantserwagens werd beantwoord maar de opmars niet vertraagde. Na aankomst bij de fabriek bleek de vijand overhaast gevlucht, zodat aan de opdracht was voldaan. Eerst nu ontdekten de stormpioniers dat hun nieuwe kameraad, Stef van Barneveld, levenloos op de bodem van de gepantserde driekwarttonner lag, met een kogelgaatje in zijn hoofd. Niemand had tijdens het schieten in het donker gemerkt dat hij was getroffen. Diep terneergeslagen reed het halfpeloton terug naar zijn bivak en zo de volgende morgen vroeg uit voor zijn wegpatrouille.Maar met diegenen van het eskadron die daarvoor even vrijgemaakt konden worden, droegen wij die dag Steven met militaire eer naar zijn laatste rustplaats op het kerkhof in Solo, waar een toenemend aantal witte kruisen blijk gaf van de stijgende verliezen bij de V-brigade. Sluiten