Cornelis van Vliet

In de avond van 26 februari werd van de Amerikaanse commandant van een van de eilanden, via de radio een bericht ontvangen, met het verzoek een ernstig zieke Zuid-Koreaan te evacueren vanaf het eiland Sosuap-To.De motorsloep werd gestreken met daarin een onderzoeksploeg bestaande uit een korporaalziekenverpleger, twee telegrafisten, een motordrijver, de sloepsbemanning en een aan boord geplaatste Zuidkoreaanse verbindingsofficier, dit alles onder leiding van Ltz.2 oc D.A. Brands.Vooraf had overste Sluijter om 20.30 uur Yong Pyong Do ingelicht omtrent de missie van de sloep, met het verzoek dit aan de beide eilanden Suap- To door te geven (Dit is vermoedelijk nooit gebeurd). Toen de sloep om 21.57 uur de noordoosthoek van het eiland Tea Suap To rondde, werd zij plotseling op een afstand van zo'n 300 meter met automatisch vuur beschoten. Onmiddelijk stopte de sloep en werd de motor afgezet. Door luid te schreeuwen trachtte de verbindingsofficier duidelijk te maken met vrienden van doen te hebben. Gelijktijdig werd met de Aldislamp, die in de sloep aanwezig was een herkenningssein gegeven, alsmede "no enemy", maar er kwam geen antwoord.Met tussenpozen werd er vanaf de wal op de sloep gevuurd, die was afgedereven en op het strand kwam vast te zitten, waarin de opvarenden inmiddels plat op de bodem lagen. Nadat het enige tijd stil was geweest, stelde de Zuidkoreaan voor weer overeind te komen om te trachten de route te vervolgen. Meteen werd het vuur weer geopend en hierbij werd telegrafist 1e klas Cees van Vliet dodelijk in het hoofd getroffen. Deze stortte voorover over de sloepsmotor heen. Ook de verbindinsofficier werd zwaar gewond door een schot in de linker borst. Nadat het vuren was gestaakt, schoten enkele ROK-soldaten (Republic of South Korea) te hulp om de motorsloep weer vlot te krijgen.De Hr Ms Maurits was intussen anker op gegaan teneinde de sloep tegemoet te varen. Spoedig kwam deze in zicht en diep onder de indruk stapten de overlevenden weer aan boord. De dokter constateerde dat Cees van Vliet onmiddelijk dood moest zijn geweest. De Zuidkoreaanse verbindingsofficier leefde nog, maar was zwaar gewond. Hij heette Song Sam Yung en was 25 jaar. Direct werd hij naar de ziekenboeg gebracht voor behandeling. In zijn linkerborst, waar de kogel was binnengedrongen, zat een klein rond gaatje, maar op zijn rug, waar de kogel een uitweg had gevonden, zat een gat van vuistgrootte. Op zijn weg door het lichaam had de kogel een long verwoest en telkens als Song ademhaalde, hoorde je met een sinister geluid de lucht aan de achterkant van het lichaam ontsnappen. Hij was bang en vroeg of hij zou sterven, waarop ontkennend werd geantwoord. Vele jaren later had hij, gezond en wel, weer een ontmoeting met de ziekenverpleger.Het was stil geworden aan boord. Iedereen had moeite de gebeurtenissen te verwerken. Op een schip leeft men immers dicht op elkaar, kent men elkaar en ziet dan plotseling die lege plek aan de bakstafel. De wetenschap een vriend te hebben verloren was voor iedereen een pijnlijke realiteit geworden. Velen beseften, nu nog beter dan vroeger, dat het hier ernst was en dat hen dit ook on overkomen.Op de Engelse kruiser New Castle werd een kist gemaakt en aan boord gebracht, terwijl Song aan de Engelsen werd overgedragen voor een intensievere verzorging. Hierna stoomde het Nederlandse oorlogsschip met de vlag half stok op naar Pusan.Op maandag 2 maart 1953 om 07.00 uur, arriveerde de Maurits met haar droeve last in deze Zuidkoreaanse haven. Om 10.00 uur werd de kist van boord gedragen en door een truck naar het United Nations Military Cemetery te Tanggok gebracht. Zijn baksmaten fungeerde als dragers en brachten Cees naar zijn laatste rustplaats, waarna een saluutschot klonk en de dominee en commandant een toespraak hielden. Ver van huis ligt Cees begraven temidden van vele andere Hollandse jongens van het regiment Van Heutsz, waaronder ook kolonel Den Ouden van het vrijwilligerskorps.Stil gingen de 150 man terug naar hun schip, waar de Nederlandse driekleur weer voorgehesen werd en om 17.00 uur de haven werd verlaten op weg naar Sasebo.Ontmoedigd,dat wel, doch niet verslagen! Sluiten