Johannes Christiaan Sanner

Jo Sanner, met de doopnamen Johannes Christiaan wordt geboren op 28 juli 1914 in Dussen. Het gezin van Johan Cornelis Sanner en Cornelia van Dalen telt 16 kinderen en vader verdient de kost als rietsnijder in de Biesbosch. Als matroos-seiner der 1e klasse dient Jo bij de Koninklijke Marine. Hij doet dienst op het vlaggenschip de kruiser Hr.Ms De Ruyter. In januari 1937 is deze vertrokken naar Nederlands-Indië en daar in maart 1937 aangekomen. Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, verklaart de Nederlandse regering vanuit Londen Japan de oorlog. De Japanners grijpen dit aan om Nederlands-Indië direct binnen te vallen. Een verrassing is het niet. Vanwege zijn natuurlijke oliebronnen en geostrategische ligging hebben de Japanners al langer de verovering van de Nederlandse kolonie op het oog om heel Oost-Azië te kunnen overheersen. Jo is jaren actief als marineman en maakt in Indië verschillende acties mee en ook de laatste De Slag bij de Javazee. Op 27 februari 1942 was dit een mislukte poging van een geallieerd eskader onder commando van de Nederlandse schout-bij-nacht Karel Doorman om in de Javazee een Japanse invasievloot met troepen voor de aanval op Java tegen te houden. Het eskader bestond uit Nederlandse, Amerikaanse, Engelse en Australische marineschepen. Zij werden verrast door een veel sterker Japans eskader. In de dagen daarvoor waren ze vanuit de lucht aangevallen en hadden al schade opgelopen. De kruisers de Java en De Ruyter werden getorpedeerd en zwaar getroffen. De SbN Doorman verkoos het om met zijn schip ten onder te gaan. In totaal kwamen 345 bemanningsleden van De Ruyter om het leven. Echter er waren ook 109 overlevenden oftewel die werden uit volle zee “gered” door de Japanners want inhield dat ze krijgsgevangen werden gemaakt. Jo Sanner was één van de overlevenden. Hij werd meegenomen naar Thailand waar hij met andere overlevenden aan de Birma spoorlijn heeft moeten werken. Hij verbleef daar in verschillende kampen onder erbarmelijk omstandigheden. In mei 1944 wordt hij op transport gesteld naar Japan. Hij komt aan in Fukuoka waar hij geplaatst wordt in werkkamp Fukuoka 17B, zestig kilometer ten zuiden van de stad in het dorpje Omuta. Het kamp is gesitueerd aan de kust en vanuit het kamp worden de gevangenen als dwangarbeider aan het werk gezet bij de Mitsai Mining Company. Het werk was in de kolenmijn, de zinksmelterij, de hoogovens en bij het laden van schepen. Door de slechte, gevaarlijke werkomstandigheden en het achterhouden van voeding verzwakken de gevangenen snel, wat onder andere leidt tot ernstige ongelukken. De werktijden bedroegen 12 uur en velen kregen longontsteking of oedeem. Jo werd niet ziek was wel sterk vermagerd maar hield het kranig vol. Jo werkte op 28 februari 1945 in de nachtshift, hij werd met een andere gevangene aangewezen om een gang in de mijn op te ruimen. Deze stond op instorten, protest op het gevaar hielp niets. Het werk moest gedaan worden. In het begin ging het goed tot echter een groot stuk massief plafond naar beneden stortte. Jo raakte hier onder bekneld en volgens medisch onderzoek moet hij op slag gedood zijn. Door zijn kameraden is hij opgegraven en verzorgd. De crematie vond 24 uur later plaats in het dorpje bij het kamp. De urn van Jo heeft een plaats gekregen in het columbarium op het Nederlands ereveld van Menteng Pulo te Jakarta. Jo is een oudere broer van Peter die ruim vier jaar later als soldaat in Nederlands-Indië door een ziekte om het leven zou komen. Sluiten