Nationaal Ereveld Loenen

In 1947 besloot de Nederlandse regering de stoffelijke resten van de Nederlanders die in Duitsland waren omgekomen, over te brengen naar Nederland. Deze slachtoffers rustten op vijandelijke bodem en hadden vaak geen behoorlijke begrafenis gehad. Om dit besluit uit te kunnen voeren, begon de Oorlogsgravenstichting in 1948 met de aanleg van een ereveld in Loenen (gemeente Apeldoorn). Op 18 oktober 1949 opende Prinses Wilhelmina het ereveld waar nu bijna 4.000 Nederlanders begraven liggen. Regelmatig vinden hier nog herbegravingen plaats.

Een belangrijk kenmerk van ereveld Loenen is de inrichting. De graven liggen bijna onopvallend verspreid over een bosgebied met een totale oppervlakte van 17 hectare. Hier zijn geen rechte rijen met kruisen, maar graven, ingericht met liggende stenen. Achter elk opschrift schuilt een eigen geschiedenis. Het ereveld Loenen geeft een goed beeld van de verscheidenheid aan slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Onder hen bevinden zich gesneuvelde militairen, maar ook veel burgers: verzetsstrijders, politieke gevangenen, Engelandvaarders en slachtoffers van de gedwongen tewerkstelling (Arbeitseinsatz) in Duitsland.

Centraal op het ereveld bevindt zich de kapel met een schrijn voor de Gedenkboeken, het wandbord met de namen van Engelandvaarders en enkele urnen met asresten uit concentratiekampen. Sinds de jaren tachtig vormt het ereveld niet alleen de laatste rustplaats voor slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog. Ook militairen en burgers die zijn omkomen tijdens humanitaire en/of vredesmissies worden er (her)begraven.